مصاحبه - صفحه 5

آدم‌هایی هستند که در دل روز‌های سخت، بدون هیچ کلماتی، بزرگی خود را به نمایش می‌گذارند. رضا، فرزند نازک‌نارنجی و حساس مادر، همان‌طور که در دوران کودکی طاقت سرما را نداشت، در لحظه‌های حساس جنگ، داوطلب غواصی شد و در آب‌های شلمچه جانش را فدای وطن کرد. در این گفت‌و‌گو، از روز‌های بی‌خبری و دلهره‌های مادرانه خواهیم شنید، در کنار روایت‌هایی از پسر دلیر و بی‌ادعایی که تا آخرین نفس در مسیر ایثار گام برداشت.

جانباز «ابوالفضل بیگدلی» هنوز عوارض شیمیایی، ریه و چشمانش را آزار می‌دهد. سردردهای شدیدش را با استامینوفن آرام می‌کند، اما می‌گوید: «اگر باز هم لازم باشد، می‌روم. دفاع از وطن وظیفه بود».

جانباز سرافراز «شمس الدین حسین پور موانه» در بیان خاطرات خود می‌گوید:«ما نظامی بودیم و دولت پشت ما بود به همین خاطر کم نیاوردیم، انگیزه ما این بود تا از مملکت و نظام دفاع کنیم...»

وقتی کلاس درس می‌روم، احساس می‌کنم پدرم کنارم ایستاده است. همان‌طور که او با عشق به شاگردانش قرآن یاد می‌داد، من هم سعی می‌کنم نه فقط درس، بلکه امید به زندگی را به دانش‌آموزانم بیاموزم. شهادت پدرم برای من پایان نبود، آغاز مسیری بود که باید با افتخار ادامه می‌دادم..

وقتی کلاس درس می‌روم، احساس می‌کنم پدرم کنارم ایستاده است. همان‌طور که او با عشق به شاگردانش قرآن یاد می‌داد، من هم سعی می‌کنم نه فقط درس، بلکه امید به زندگی را به دانش‌آموزانم بیاموزم. شهادت پدرم برای من پایان نبود، آغاز مسیری بود که باید با افتخار ادامه می‌دادم.

پسرم حسین، طلبه‌ای بود که همیشه می‌گفت: "مادر، جبهه هم درسِ عملیِ حوزه است!" از وقتی بچه بود، انگار خدا او را برای همین روزها آماده می‌کرد. یادم می‌آید شب‌های محرم، اشک‌هایش می‌ریخت و می‌گفت: "کاش من هم مثل حضرت عباس(ع) شهید بشم!"

پسرم حسین، طلبه‌ای بود که همیشه می‌گفت: "مادر، جبهه هم درسِ عملیِ حوزه است!" از وقتی بچه بود، انگار خدا او را برای همین روزها آماده می‌کرد. یادم می‌آید شب‌های محرم، اشک‌هایش روی سینه‌ام می‌ریخت و می‌گفت: "کاش من هم مثل حضرت عباس(ع) شهید بشم!"

جانباز سرافراز «محمد واحدیان» در بیان خاطرات خود می‌گوید: «ترکشها که به بدنم برخورد کردند به زمین افتادم و در همان حال فریاد زدم برادران عزیزم من یک نوری دیدم که آقا امام زمان سوار بر اسب سفید شده و در پیشاپیش ما می رود، برادرانم نترسید...»

با آغاز جنگ تحمیلی، علیرضا ملکوتی‌نژاد که تنها ۱۵ سال داشت، مجاز به حضور در خط مقدم نبود، اما با توصیه شهیدی از دوستانش، تصمیم گرفت هم‌زمان مسیر طلبگی و دفاع از میهن را دنبال کند. وی با اشاره به وصیت‌نامه آن شهید گفت: «دوستم نوشته بود: حوزه را رها نکن» ... در ادامه فیلم این مصاحبه را ببینید.

جانباز سرافراز «ناصر رحیم پور» درباره نحوه جانبازی‌اش تعریف می‌کند: «دوتا از همرزمانم زخمی شدند و دو تن دیگر شهید شدند، با اینکه وضعیتم از همه بدتر بود اما قسمت نبود شهید بشوم.»

فکر کردیم راه خانه را فراموش کرده‌اند، اما دقیقا روز شهادت آنها به حیاط خانه آمدند، یک دور زدند و رفتند، در واقع آنها خبر شهادتش را آورده بودند. شاید برادرم آن‌ها را فرستاده بود تا خبر دهند که او پرواز کرده است.

مصاحبه - صفحه 5

navideshahed.com

شهیدی که طاقت سرما نداشت، غواص شد و دل به آب‌های شلمچه زد

شهیدی که طاقت سرما نداشت، غواص شد و دل به آب‌های شلمچه زد

شهیدی که طاقت سرما نداشت، غواص شد و دل به آب‌های شلمچه زد

روایت ایستادگی؛ از جبهه‌های جنگ تا زندگی امروز

روایت ایستادگی؛ از جبهه‌های جنگ تا زندگی امروز

انگیزه ما این بود تا از مملکت و نظام دفاع کنیم

من معلم شدم تا چراغ راه پدرم را روشن نگه دارم

من معلم شدم تا چراغ راه پدرم را روشن نگه دارم

من معلم شدم تا چراغ راه پدرم را روشن نگه دارم

معلم شدم تا چراغ راه پدرم را روشن نگه دارم

معلم شدم تا چراغ راه پدرم را روشن نگه دارم

طلبه اردکانی؛ عاشق شهادت، اسوه مقاوت

طلبه اردکانی؛ عاشق شهادت، اسوه مقاوت

طلبه اردکانی؛ عاشق شهادت، اسوه مقاوت

فریاد زدم آقا امام زمان (عج) سوار بر اسب سفید شد

روایتی از روزهای جبهه و ایمان

روایتی از روزهای جبهه و ایمان

روایتی از روزهای جبهه و ایمان

همرزمانم شهید شدند اما شهادت تقدیر من نبود

کبوتران حامل پیام شهادت برادرم بودند