امام را به عنوان پدری لایق برای رهبری یاد میکرد
نوید شاهد آذربایجان غربی؛ شهيد «نورالدين خليلی» سی و یکم فروردین سال 1342 در شهرستان سراب ديده به جهان گشود.
نورالدين تنها با برادر كوچكتر و مادرش زندگی می‌كرد. او در كنار درس خواندن به كار نيز مشغول بود تا هم خرج درس و مدرسه خود را تأمين كند و هم برای خانواده كمک خرجی باشد. زندگی پرفراز و نشيب وی با محروميت نيز به پايان رسيد.
ايشان قبل از پيروزی انقلاب به مسجد محل می‌رفت و همراه با عده ای از دوستانش در تظاهرات مردمی شركت می‌كرد. او مبادرت به پخش اعلاميه‌ها و سخنان حضرت امام (ره) در بين مردم می‌كرد. بعد از انقلاب نيز، به خاطر مبارزه با خصم درون و بيرون به جمع سپاه پاسداران پيوست.
شهيد خليلی ولايت فقيه را در زمان غيبت امام زمان (عج) تنها مرجع شايسته برای امت اسلامی محسوب می‌كرد و حكومت جمهوری اسلامی را تنها حكومت صالح و شايسته برای ايران و ملت آن معرفي مي نمود. از امام راحل به عنوان پدر دلسوز و فردي لايق براي رهبري ياد مي كرد و در ايام ماه محرم در مراسم سينه زني و زنجيرزني شركت مي كرد.
علاقه به اسلام و انقلاب، دفاع از آرمان هاي انقلاب اسلامي، عشق و علاقه به شهادت، دوستي رهبر كبير انقلاب و عاشوراي حسيني در جسم و روح وي تأثير بسزايي نهادند كه او تحت تأثير اين اوامر به سمت جبهه هاي نور عليه ظلمت شتافت.
از اتفاقات آخرين روزهاي عمر وي اين بود كه موقع اعزام به جبهه به مادرش مي گويد: مادرم مرا ببوس. مادر مي گويد: تو كه تا به حال اين تقاضا را از من نكرده اي. شهيد جواب مي دهد: به امام رضا (ع) مرا ببوس. و مادرش صورت او را مي بوسد و با او خداحافظی می‌كند تا اينكه بعد از يک هفته خبر شهادت وي را مي آورند.
نورالدين قبل از شهادت توسط حزب منحلة دمكرات از ناحيه پاي چپ به وسيله گلوله مجروح شد و براي آن كه اسلحه‌اش به دست دشمن نيفتد تمام گلوله‌هايش را شليک و سپس آن را مي شكند.
سرانجام، در همان درگيری با ضدانقلاب، در تاريخ هجدهم خرداد 1360 به درجه رفيع شهادت نائل آمد.
روحش شاد و يادش گرامی باد.
