شهید«فتح‌الله گودینی»، بسیجی جوانی از دیار گودین، در وصیت‌نامه‌اش از برادرش می‌خواهد پس از شهادتش راه او را ادامه دهد و سلاح مبارزه با ظلم و باطل را به دست گیرد؛ چراکه پیروزی اسلام، هدف نهایی مجاهدان راه خداست.
شهید«خداداد لطیفی» در بخشی از وصیت نامه اش نوشته است: همه با هم دوست و مهربان باشید و نگذارید دشمن در شما رخنه کند و یا خدای نکرده برای شما سخن چینی کند.
در روزگاری که امنیت وطن با خون دلیران پاسداری می‌شد، شهید «شاهپور فتحیان‌پور» با ترک تحصیل، ترک آسایش و ترک جان، راهی را برگزید که به سقز ختم شد و به آسمان. او نه فقط یک درجه‌دار ارتش، بلکه نمادی از وفاداری خاموش به خاک ایران بود.
مادر شهید«شمس علی کماسی» می‌گوید: «وقتی به مرخصی می‌آمد، می‌گفت: نگران نباش؛ اگر شهید شوم، در راه اسلام است.» این اطمینان و ایمان عمیق پسر، آرامش و امید را به دل مادر می‌داد، هرچند که دلش همیشه برای او می‌تپید و از جنگ نگران بود.
در دل سوزان کرخه، جوانی مؤمن و نستوه با دستی بر قلم و دلی پر از ایمان، وصیت‌نامه‌ای نوشت که نه تنها فریادی علیه استکبار، که درسی جاودانه برای عاشقان شهادت بود. شهید «سیدمحسن موسوی» با قلبی سرشار از عشق به اسلام و میهن، نوشت: «ما به جبهه می‌رویم نه برای پول، نه برای مقام، بلکه برای درهم شکستن هیبت پوشالی شرق و غرب.»
شهید «آقامراد کرمی»، رزمنده دلاور ارتش جمهوری اسلامی ایران، پس از سال‌ها مجاهدت در جبهه‌های نبرد، در پنجم خرداد ۱۳۶۲ بر اثر اصابت ترکش خمپاره در منطقه عملیاتی سومار به شهادت رسید و پیکر مطهرش در گلزار شهدای کرمانشاه آرام گرفت.