کردستان باید آزاد شود

در رشته خطاطی و قلم فرسایی تخصص خوبی داشت. در زمینه فنون جنگی بسیار ماهر بود. ایشان مربی تاکتیک بود. 

مأموریت های ایشان را باید از دوستانش پرسید. ولی خدمت در تیپ شهداء را بسیار سازنده می دانست. اتفاق مهمی که به صورت معجزه در زندگی وی بود، این بود در همان دیدار آخر وی از خانه زمانی که ایشان همسرشان را جهت زایمان بیمارستان بوده بودند در لحظه تولد کودک پزشکان متوجه شدند که کودک هر دو پایش فلج است و طی شورای پزشکی اظهار کردند که فلج مادرزادی است و شما باید ایشان را به متخصص اطفال در تهران ببرید. در اولین برخورد آن چه بسیار عجیب به نظر می رسید همه اعضای خانواده بسیار ناراحت و غمگین بودند. اما ایشان ضمن شنیدن چهره اش را بر هم کشید. گفت هر چه خدا مصلحت دید برایم گواراست. واقعا مخلصانه به خدا عشق می ورزید. سپس به ما گفت ناراحت نباشید. او را به متخصص نشان خواهیم داد. اگر خدا خواست خوب خواهد شد و اگر نه به رضایش راضی هستیم. تا اینکه طفل را به منزل منتقل نمودیم و بر خلاف عقیده پزشکان و پیش چشم همه در منزل به صورت معجزه آسایی مشاهده کردیم که هر دو پای طفل سلامت بوده و خوب پاهایش را حرکت می دهد این امتحان و آزمایش از طرف خدا بود که به نظرم ایشان سربلند و راضی از قضای خدا از امتحان قبول شد.

شهید به والدین خویش بسیار احترام می گذاشت و لحظه ای ناراحتی و کسالت ایشان را تحمل نمی کرد. پیوسته می گفت تا جان در بدن دارم، غلام حلقه به گوشتان خواهم بود. در طی زمان كسالت یک ساله پدرشان از هر فرصتی به مرخصی می آمد و برای ایشان دوا و درمان تهیه می نمود و در لحظات آخر عمر پدر، لحظه ای بالینش را ترک نکرد  که در آخرین لحظه نیز پدرشان در بیمارستان در روی دست او جان سپرده بود. بعد از او در خدمت واقعی مادرش بود و تا دم آخر نیز لحظه ای از اطاعت وی سرپیچی نکرد و همیشه به برادر و همسرشان سفارش وی را می کرد.

رابطه او با همسرشان بسیار صمیمی بود به طوری که هرگز کوچکترین رنجش و ناراحتی بينشان نبود. همسرشان اظهار می دارند که هرگز کوچک ترین لغزش و ناراحتی از ایشان مشاهده نکردم. او واقعا همسری در خط ولایت و فقاهت بود. علی گونه می زیست، به طوری که رفتارش سرمشق و الگويي برای ما بود.

همه دوستان وابستگان و همسایگان از رفتار و اخلاق وی نهایت رضایت را داشتند و وی را همچو فرزند خویش می دانستند و از دیدارش مسرور می شدند.