حسین اسرافیلی - صفحه 4

به خاکریز تو / آنجا که / صفیر گلوله مبهوت، زخمی را مرهم است/ پناه می برم

بگو چگونه بگیرم نشان، بهارت را / بهار یاد تو، این کهنه یادگارت را / چقدر خیره بمانم به جاده خورشید

پراز هفت سالگی ام / پر از وسوسه های بازی / من می ترسم از دست هایی

نشسته مثل همیشه زنی در ایوانی / و آسمان نگاهش دوباره بارانی / دوباره شب شد و چشمش به راه ماه بزرگ

دفتر خاطرات پروازش، باز هم پیش چشم من باز است / عطر و بویش قدیمی و کهنه، دست خطش صمیمی و ناز است / جلد آن قهوه ای کم رنگی ست، محتوایش به عکس، پر رنگ است

درحریم پاک سنگر نور پاشیدی دلاور/ برهجوم زخم ها، مردانه خندیدی دلاور / با لبانی خشک و دستی پینه بسته پر صلابت

اول پاییز بود و در کلاس/ دفتر خود را معلم باز کرد/ بعد با نام خدای مهربان / درس اول آب را آغاز کرد

نیمی از پای او مانده برخاک، نیم دیگر دوان توی پوتین/ این چنین است رزم و شهادت، این چنین است میدانی از مین / نوجوان سیزده سال دارد، سیزده سال شمس الضحایی

زل می زنی تو چشمام/ از تو یه قاب خالی/ من بی تو خسته از خود!/ اما تو در چه حالی؟

در این جستار با رهیافتی توصیفی- تحلیلی و با رویکرد نقد تطبیقی پس از اشاره به زندگی این دو شاعر به معرّفی برخی بن­مایه­ های ادبیّات پایداری در شعر این دو و بررسی آنها پرداخته­ اند و نتایج تحقیق حاکی از آن است که از جمله درون­مایه­ های پایداری در شعر این دو شاعر، وطن‌گرایی، تجلّیل از شهید و مقام شهدا، دعوت به مبارزه و پایداری و... است و اسلوب رشید در این­گونه اشعار، ساده و نزدیک به فهم عامه و اسلوب اسرافیلی، نمادگونه و مبهم است.

شعر حماسی و شعر غنایی را می­توان از اوّلین و مهم­ترین انواع شعری به شمار آورد. مهم­ترین قالب شعر غنایی، غزل استو تنها قالبی است که بیشترین نوآوری و تحوّل را از نظر محتوا در دوره­ های گذشته پذیرفته، امّا همچنان اصالت خود را حفظ کرده ­است.