دیگران را در مشکلاتشان یاری می کرد
نوید شاهد آذربایجان غربی؛ شهيد «رحمان بامرادي» دریکم فروردین سال1349 در روستاي گلك از توابع پيرانشهر در خانواده اي فقير و محروم و تهيدست ديده به جهان گشود. به دليل عدم امكانات آموزشي نتوانست تحصيل نمايد و در دوران كودكي براي ياري خانواده اش به همراه پدر خود مشغول كار شد. او به كار علاقه خاصي داشت و از تنبلي و سستي بدش مي آمد. لذا جهت تأمين مخارج خانواده به كمك پدرش شتافت تا فقر مالي موجود در خانواده را اندكي كم كند.
شهيد مخالف ظلم وستم بود و هرگز اجازه نمي داد كسي نسبت به او ظلم كند و به كسي ظلم نمي كرد. شايد به همين خاطر بود كه تمام مردم روستاي گلك به او عشق مي ورزيدند. آنها در اكثر كارها با او مشورت مي كردند و چون شهيد از بينش فكري خوبي برخوردار بود، راههايي كه به مردم نشان مي داد منطقي و عقلي بود و هيچ وقت مردم را از خودش ناراحت و افسرده نمي كرد. شهيد در شادي و ناراحتي آنان شريك بود و مشكلات آنان را با جان و دل برطرف مي كرد. شهيدبه خدا و پيامبر خود ايمان راسخي داشت. هميشه با خدا راز و نياز مي كرد. نماز و روزه را سرلوحه زندگي مي دانست و هميشه به موقع نماز مي خواند و روزه مي گرفت.
شهيد در سن18 سالگي به خدمت سربازي احضار گرديد و دوره آموزشي را با موفقيت سپري كرد. در ميان همدوره اي هاي خود، به عنوان فردي مؤمن و تيزهوش شناخته شده بود.
پس از گذراندن دوره آموزشي به مناطق عملياتي اعزام گرديد و در آنجا به علت رشادت و شهامتي كه در منطقه از خود نشان داده بود، مورد توجه مسؤولين قرار گرفته بود.
شهيد بامرادي از رژيم شاه و عملكرد غيرانساني سردمداران طاغوت كه هميشه سرمايه كشور را به يغما مي بردند نفرت داشت و به استناد رهنمودهاي امام راحل، آمريكاي جنايتكار را شيطان بزرگ و طرفداران سرمايه داري را مزدوران بيگانه قلمداد كرده و چنين استنباط مي نمود كه بايد در خدمت به اسلام و مسلمين از هيچ كوششي دريغ ننمود و همواره خود را جهت نابودي دشمنان به اسلام و قرآن آماده كرد.
شهيد اعتقاد كاملي به نظام جمهوري اسلامي داشت و از دستاوردهاي انقلاب مردمي به سختي حمايت مي كرد و مردم را به پاسداري از نظام اسلامي،تشويق و ترغيب مي نمود.
شهيد هميشه در صف اول راهپيمائيها حضور داشت و با شعارهاي كوبنده خود، تظاهركنندگان را تحريك مي نمود تا شعارهاي خود را كوبنده تر بر زبان آورند.
شهيد پس از مبارزات طولاني و مقاومتهاي بي نظير، با ايمان راسخ و كامل به خدا در نيروهاي متفاوت و متعدد شركت مي كرد و سرانجام پس از رشادتها و جانبازيهاي فراوان، در دوم آذر 1369 به درجه رفيع شهادت نائل و پيكر پاكش به خاك سپرده شد.
روحش شاد و يادش گرامي باد.
