امام راحل را به عنوان پدری لایق برای رهبری یاد میکرد
نوید شاهد آذربایجان غربی؛ شهيد «نورالدين خليلي» سی و یکم فروردین سال 1342 در شهرستان سراب ديده به جهان گشود.
نورالدين تنها با برادر كوچكتر و مادرش زندگي مي كرد. او در كنار درس خواندن به كار نيز مشغول بود تا هم خرج درس و مدرسه خود را تأمين كند و هم براي خانواده كمك خرجي باشد. زندگي پرفراز و نشيب وي با محروميت نيز به پايان رسيد.
ايشان قبل از پيروزي انقلاب به مسجد محل مي رفت و همراه با عده اي از دوستانش در تظاهرات مردمي شركت مي كرد. او مبادرت به پخش اعلاميه ها و سخنان حضرت امام (ره) در بين مردم مي كرد. بعد از انقلاب نيز، به خاطر مبارزه با خصم درون و بيرون به جمع سپاه پاسداران پيوست.
شهيد خليلي ولايت فقيه را در زمان غيبت امام زمان (عج) تنها مرجع شايسته براي امت اسلامي محسوب مي كرد و حكومت جمهوري اسلامي را تنها حكومت صالح و شايسته براي ايران و ملت آن معرفي مي نمود. از امام راحل به عنوان پدر دلسوز و فردي لايق براي رهبري ياد مي كرد و در ايام ماه محرم در مراسم سينه زني و زنجيرزني شركت مي كرد.
علاقه به اسلام و انقلاب، دفاع از آرمان هاي انقلاب اسلامي، عشق و علاقه به شهادت، دوستي رهبر كبير انقلاب و عاشوراي حسيني در جسم و روح وي تأثير بسزايي نهادند كه او تحت تأثير اين اوامر به سمت جبهه هاي نور عليه ظلمت شتافت.
از اتفاقات آخرين روزهاي عمر وي اين بود كه موقع اعزام به جبهه به مادرش مي گويد: مادرم مرا ببوس. مادر مي گويد: تو كه تا به حال اين تقاضا را از من نكرده اي. شهيد جواب مي دهد: به امام رضا (ع) مرا ببوس. و مادرش صورت او را مي بوسد و با او خداحافظي مي كند. تا اينكه بعد از يك هفته خبر شهادت وي را مي آورند.
نورالدين قبل از شهادت توسط حزب منحلة دمكرات از ناحية پاي چپ به وسيله گلوله مجروح شد و براي آن كه اسلحه اش به دست دشمن نيفتد تمام گلوله هايش را شليك و سپس آن را مي شكند.
سرانجام، در همان درگيري با ضدانقلاب، در تاريخ هجدهم خرداد 1360به درجه‌رفيع شهادت نائل آمد.
روحش شاد و يادش گرامي باد.
