پوستر/مشارکت سیاسی، یکی از مهم‌ترین و اساسی‌ترین مطالبه های دانشجویی کشور است

نوید شاهد آذربایجان غربی: روز 16 آذر 1332، مبدأ جنبش دانشجویی ایران گردید؛ زیرا قبل از این تاریخ و با گذشت نوزده سال از تأسیس دانشگاه، شاهد جریان مستقل، مردمی، خودجوش و فراگیرِ دانشجویان نبوده ایم. با آغاز سال تحصیلی و بازگشایی دانشگاه ها در مهرماه، بر اثر خیزش های مردمی و تحرک های دانشجویی، اوضاع سیاسی رو به وخامت بیش تر نهاد. دانشجویان با راه اندازی تظاهرات، پخش اعلامیه و تعطیل کردن کلاس های درس، خشم و نفرت خود را به دیکتاتوری حاکم ابراز داشتند. در دهه ی۱۳۲۰ و اوایل دهه ی ۱۳۳۵، پس از سقوط حکومت رضاشاه پهلوی و ایجاد فضای بازتر، فعالیت های سیاسی در بین دانشجویان دانشگاه تهران افزایش یافت. در این دوران، حزب توده از نفوذ بسیاری در بین دانشجویان برخوردار بود؛ چنان که بنا به گزارش های مختلف، بیش از نیمی از دانشجویان دانشگاه تهران، عضو یا هوادار این حزب بودند. در دوران نخست وزیری محمد مصدق و افزایش محبوبیت جبهه ی ملی در اوایل دهه ی ۱۳۳۰، محوریت این حزب در دانشگاه به چالش کشیده شد. پس از وقوع کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲، سازمان های سیاسی تشکیل دهنده ی جبهه ی ملی، برای دوره ی کوتاهی، در یک ائتلاف ضعیف، تحت نام نهضت مقاومت ملی به مقاومت سیاسی دست زدند و تظاهرات ها و اعتصاب های پراکنده ای در بازار و دانشگاه تهران - از جمله در تاریخ ۱۶ مهر و ۲۱ آبان، در اعتراض به محاکمه ی مصدق- برگزار کردند.

این موضوع، بهانه ‎ی لازم برای اعتراض ها را فراهم کرد و در ۱۴ آذر به سفارش نهضت مقاومت ملی، دانشجویان فعال به سخن رانی در کلاس ها پرداختند و ناآرامی، تمامی محوطه ی دانشگاه تهران را فراگرفت. از همان روزها، اعلام رسمی تجدید روابط ایران و انگلیس - که با وعده ی ورود قریب الوقوع «دنیس رایت»، کاردار سفارت انگلیس در تهران، همراه بود- ناآرامی ها و تظاهرات پراکنده ای در چند نقطه ی پایتخت، از جمله: بازار و دانشگاه تهران به وقوع پیوست و عده ای از معترضان، دستگیر شدند.