روز خبرنگار، یادبود مردی که با قلمش جنگید
به گزارش نوید شاهد سمنان، فاطمه روحی، نویسنده کتاب در یادداشتی به مناسبت روز خبرنگار نوشت:
مزار شریف سقوط کرد. امروز ۱۷ مرداد ۱۳۷۷ و اینجا محل کنسولگری ایران در مزار شریف است...
این صدای محمود صارمی خبرنگار جمهوری اسلامی ایران بود که نیمه تمام ماند و شنوندگان خبر را منتظر گذاشت.
محمود عادت داشت بایستد، جایی که باید میایستاد. روزی در جنگ به ناحق رژیم بعث عراق علیه ایران و حالا جنگ طالبان وحشی با افغانها و شیعیان مزار شریف.
فقط سلاحش فرق کرده. آن روزها سلاحش تفنگ بوده و اکنون سلاحش قلم.
قبولیاش در کنکور سراسری پای محمود را به تهران باز کرد وگرنه او بچه روستای چهاربره از توابع بروجرد لرستان بود. ابتدایی را در روستا خواند. درس و مشق را که تمام میکرد، همراه پدر و خانواده در زمین کشاورزی بیل میزد و کار میکرد تا ورزیده شد. دلش میخواست پی درس را بگیرد، اما توی روستا امکانش نبود. مجبور شد برود بروجرد، منزل خواهرش سکونت کند که بتواند درسش را ادامه دهد.
کنکور داد و منتظر جواب بود. آن روز نفَس زنان خودش را به دکه روزنامه فروشی رساند. پنج ریال داد و روزنامه را خرید. همانجا، جلوی دکه نشست و اسمش را که دید، از ته دل خندید و خوشحال شد؛ رشته جغرافیای دانشگاه تهران. چند ماهی از رفتنش به دانشگاه تهران نگذشته بود که از طریق بسیج دانشجویی دانشگاه تهران رفت جبهه. هفده ماه در جبهه بود و دوباره برگشت دانشگاه. هم درس می خواند و هم کار میکرد که خرج زندگیاش را دربیاورد. علاقه اش به کاراته باعث شد کارت مربیگری بگیرد و در این رشته مقام کسب کند.
فوق لیسانس را در دانشگاه شهید بهشتی در رشته جغرافیای انسانی با گرایش روستایی خواند. به استخدام سازمان خبرگزاری جمهوری اسلامی درآمد. وقتی در سال ۷۵ مأموریت رفتن به افغانستان را به او محول کردند، نگفت اگر من در این کشور آشوب زده اسیر یا شهید بشوم چه؟ سلاحش را برداشت و به دل خطر رفت. او مظلومیت مردم ستمدیده و زجر کشیده افغانستان و قتلعام مردم مزار شریف را به گوش جهانیان رساند.
درست هفدهم مرداد ۱۳۷۷ بود که محمود صارمی داشت دردهای کسانی را میگفت که فریادشان بیصدا بود، اما طالبان چهره زشت و پلیدشان را نشان دادند و با تک تیر محمود را به همراه هفت نفر از همکاران دیپلمات به شهادت رساندند تا صدایشان را خاموش کنند.
شهادت محمود صارمی در تقویم ایران روز خبرنگار نامیده و نامش ماندگار شد.
فاطمه روحی/ سمنان