گويا سالها منتظر چنين روزهايي بود

نوید شاهد آذربایجان غربی؛ شهید انقلاب «ابراهیم خلیل پرستاری» در سال1333 در يك خانواده اي كه از نظر ظاهري و مادي كم رونق ولي منور از نور ايمان به خدا بود، متولّد شد. از همان اوان كودكي با درد و رنج زندگی آشنا و فقر را لمس كرده بود تا حدّي كه بخاطر فقر مالي و علارغم علاقة بسیارش به تحصيل علم و داشتن هوش و ذكاوت خوب، ترك تحصيل كرده و وارد عرصه كار شد. در يك مغازه قنادي به كارگری می کرد و بدين وسيله كمكي براي خانواده در تأمين معاش بود.

 خدا را عاشقانه و خاضعانه عبادت مي كرد و از سوگواران و عزاداران واقعي حضرت اباعبدا... الحسين(ع) بود. با شروع زمزمه هاي انقلاب اسلامي مردانه وارد ميدان شد، گويا سالها منتظر چنين روزهايي بود. او با ايماني راسخ، دلش پُر از نفرت رژيم طاغوت و هر چیز غيرخدائی بود. دلی که مالامال از عشق به پیر و مرادش، زعیم و رهبرش امام خمینی بود. او که حامی پاکی و هر چیز خدائی بود، متنفر از بدی و نفاق و ظلم بود برای همین به مبارزه با عمال شاه پرداخت تا به رهبری امامش ریشه ظلم را برچیند. در این مبارزه و مجاهد مقدس شب و روز نداشت و هر جا خطر بود او بی باک و هراس حاضر بود. در تمامی راهپیمائیها و تظاهرات شرکت می کرد، گویا این عمل را از هر چیزی برای خود واجب تر می دانست تا اینکه بیستم بهمن سال 1357 در راه پیروزی نهضت عظیم اسلامی به رهبری حضرت امام خمینی(ره) جان خود را تقدیم جانان کرد و خونش را به پای درخت اسلام ریخت تا شاخ و برگ این شجره طیبه سایه افکن تمام عرصه گیتی شود.

جمله ای کوتاه از وصیتنامه شهید انقلاب به تنها فرزندش:

«پسرم راه مرا که همانا اطاعت از حق و اطاعت از راه امام خمینی است ادامه بده.»