اعزام به جبهه با پای مصنوعی

برادر شهید در خاطره ای می گوید: گودرز، سال 1361 عملیات فتح المبين مجروح و پای راستش تا زیر زانو قطع شد. او به مدت یک سال بعد از مجروح شدن، نتوانست به جبهه برود و در این مدت به حوزه ی علمیه شیراز می رفت و به کسب معارف دینی می پرداخت.

یک روز برادرم در حالی که بسیار بی قرار و مضطرب بود از حوزه ی علمیه به خانه آمد. از او پرسیدیم که: «چه خبره؟ چرا این قدر بی قراری؟» گفت: «اونجا که هستم، درست مثل اینه که تو زندانم... نمی تونم بمونم برادر.... فقط حضور در جبهه ی جنگ خیال منو راحت می کنه».

ما به او گفتیم: «بالاخره تو دین خودتو ادا کردی و تکلیفت رو انجام دادی؟ او در جواب ما گفت: «این طور نیست، الان جبهه به من نیاز داره و  من در خیلی از قسمت های جبهه، می تونم فعالیت کنم.»

به هر صورت، فردای آن روز به نور آباد رفت تا در بسیج ثبت نام کند و به جبهه برود، اما بعد از ظهر ناراحت و غمگین برگشت. گفتم: برادر، چه شد؟ ناراحتی؟ گفت: «بله که ناراحتم، عده ای نشستن تو شهرستان که با جبهه ها همراهی کنن، اما خبر از نیازهای جبهه ی جنگ ندارن... اونا منو ثبت نام نکردن و می گن به شما نیازی نیست... تو کاری نمی تونی انجام بدی!

فردا برادرم گودرز، بی قرار و عاشق، روانه ی جبهه های نور علیه ظلمت شد و بعد از ده روز عصایش را به خانه فرستاد. او به یکی از بچه ها گفته بود: به مادرم بگو دیگر نیازی به عصا ندارم. در جبهه احساس نمی کنم که پا ندارم.

 یک بار که به مرخصی آمده بود می گفت: «دوست دارم آن را برادر بزرگواری که به من می گفت: «کاری نمی تونی انجام بدی، می اومد توی جبهه ی غرب و می دید که من چگونه در آن بلندی ها، دیده بانی می دهم و ناتوان نیستم.

او پس از مدت های زیادی که در جبهه های غرب، مشغول مبارزه با دشمن بعثی بود، در ایام عید 1365 برای تعمیر پای مصنوعی اش مرخصی گرفت و بعد از عملیات فاو در جنوب، به خانه برگشت.

او تقریبا شیمیایی بود و پای مصنوعی اش ترکش خورده و خودش آن را سیم پیچی کرده بود.

من به او گفتم : برادر، چند روزی مرخصی داری؟ و او گفت: 20 روز ولی فردای آن روز به همراه دو تن از دبیران آموزش و پرورش، آماده ی رفتن به جبهه شد.

با تعجب به او گفتم: برادر تو که گفتی 20 روز مرخصی داری، چرا حالا می روی؟ اون هم با این پای خراب؟ گفت: برادر در این قسمت از جبهه که ما هستیم، دیده بان نداره، دیده بانی هم نیاز به سواد بالا داره، به خصوص اطلاعات ریاضی می خواد، و حالا هم فرصت خوبی است که بچه ها رو ببرم اونجا و بهشون آموزش دیده بانی بدم. فعلا رفتن به اونجا واجب تره.

خلاصه هر کاری کردیم، قانع نشد و با بچه ها به جبهه رفت و در همان سفر آخری، پس از چند روزی آموزش دیده بانی، دعوت دوست را لبیک گفت و به لقاء الله رسید.

انتهای متن/

منبع: کتاب یک سبد گل سرخ