سربازی که از شهادت ترس نداشت

     نوید شاهد آذربایجان غربی : «شهيد مصطفي زرزا » هشتم مهر 1341 ،در روستاي دورود از توابع بخش اشنويه در خانواده ی متدین و اسلامی متولد شد. وی از همان دوران کودکی طعم بی پدری را چشید ودردامان پرمهر و محبت مادرو خواهرش پرورش يافت.خواندن و نوشتن نمی دانست ، مصطفی زرزا ازيك خانواده مذهبي وقرآنی بود وبه همین خاطر،سختی های زندگی هرگز از ایمان و معنویاتش نکاست.با اینکه سواد چندانی نداشت،ولی از بینش عمیقی نسبت به اتفاقات اطراف خود داشت و از آن به عنوان تجربه های ناب زندگی یاد می کرد ، برای کمک به مادرش به شغل كشاورزي روي آورد و به تأمين احتياجات اوليه زندگي مبادرت ورزيد. شهيد مدتی دیگر از زادگاهش به اشنويه مهاجرت نمود تا در آنجا بتواند اندکی از سختی های زندگی بکاهد و آرامش  وآسایش را به کام مادرش گوارا نماید. 

    وی ،فردی بود كه با توجه به فرامين گوهربار رهبر معظم انقلاب كه به حضور جوانان باايمان در جبهه ها تأكيد داشتندايشان هم به فرمان قائد اعظم خميني بت شكن لبيك گفت و براي حفظ و حراست از دلاوري هاي شهيدان انقلاب اسلامی ، لباس مقدس رزم سربازي به تن كردتا اشتیاق و علاقه ی خودرا به وطن ،که مادر دوم خودمی دانست ،عازم گردد.  البته با علاقه وافري که نسبت به انقلاب، اسلام و امام داشت ،چند روزی زودتر برای ثبت نام رفته تا آمادگی خودرا به دفاع از وطن اعلام نماید ، عشق به اسلام ، انقلاب و خدمت به مردم را سرلوحه کارهای خود قرار داده بود.

با همت به این که وظیفه ی تک تک جوانان است؛ امروز ایران عزیزبه وجود ما جوانان نیاز دارد. پدران ما درراه انقلاب شهید شدندو چه بسا کسانی که هنوز هم زخم تازیانه های ستمشاهی بر تار و پود وجودشان رعشه می اندازد.امروز وظیفه هر جوانی است که انقلاب را بچسبد.دشمن درکمین است و منتظر کوچکترین بهانه ،تعلل، درنگ و سستی ماست. ما جوانان وطن این اجازه و این فرصت را به دشمن دون مایه نداد و هرگز سنگرهای مقدس سربازی را به بهانه های بیماری،مرخصی ، دلتنگی و...ترک نمی کنیم. حتی اینکه یکی ازما هم،خطر در کمین است. شهادت ما دشمن را می ترساند. ما که از شهادت ترس نداریم؛اما دشمن از مرگ می ترسد؛چون چیزی درتوشه ندارد. ما انقلابی اسلامی داریم که امروزه برای جهان شناخته شده است. شاه را از وطن راندیم و حکومتی که کسی باورش نمی کرد را از بن و بیخ خشکاندیم. ما پسران همان پدران هستیم که باید با شهادتمان ، با جهادمان به آنان نشان دهیم و آنان را از خودمان دلشاد نماییم.»

    سرانجام دوازدهم آذر 1365، در پادگان حمید اهواز بر اثر سانحه رانندگی به شهادت رسید.پیکر وی در شهرستان زادگاهش به خاک سپرده شد.

روحش شاد و يادش گرامي باد!

منبع : اسناد بنیاد شهید و امور ایثارگران آذربایجان غربی