خاطره ای تلخ اما به یادماندنی ترین خاطره شهید قاسم زاده

نوید شاهد آذربایجان غربی: سرباز ارتش شهيد «جعفر قاسم زاده»، یکم تیر سال1343 در روستاي تكمه چشم به جهان گشود. تا كلاس سوم راهنمايي به تحصيل پرداخت، سپس جهت  امرار معاش به کار نقاشی ساختمان روی آورد.

 در اوج انقلاب شكوهمند اسلامی كه نوجواني بيش نبود، با اشتياق در راهپيمايي ها و تظاهرات عليه رژيم منفور پهلوي شركت مي جست و دوان جنگ تحمیلی، با رسيدن به سن نظام وظيفه، لباس مقدس سربازي را بر تن كرد و رهسپار انديمشك گشت. با عشقی که در دلش نهان شده بود تا حد امکان به مرخصی نمی آمد تا اينكه در ششم اردیبهشت ماه سال 1364 در حین مبارزه با دشمنان، در اثر اصابت تير مستقيم دشمن نابكار، جام لبريز شهادت را سر كشيد.

وقتی بعد از آموزشهای نظامی به منطقه جلديان عازم شد؛ بالاخره بعد از چند ماه كه از خدمت سربازي اش گذشته بود، به مرخصي آمد. با علاقه اي كه به نظام مقدس جمهوري اسلامي ايران داشت و هميشه عاشق شهادت بود؛ سعی می کرد تا بیشتر در جبهه باشد و کمتر به مرخصی بیاید. 

خاطره ای شاید تلخ اما به یادماندنی ترین خاطره برای من که در دلم مانده، آخرین حرفهایش در آخرین دیدارمان بود. گفت: پدر جان من اين دفعه مي روم و در راه امام حسين(ع) و با عشق به ولايت در انتظار شهادت خواهم بود. رهسپار اندیمشک شد و در اثر اصابت گلوله هاي دشمن، پيكر مباركش در آتش قهر دشمن سوخت.

شهيد جعفر قاسم زاده متولد روستاي تكمه عجم از توابع شهرستان ماكو که تحصيلات خود را تا سوم راهنمايي ادامه داد. جعفر از لحاظ روحي فردي بسيار شايسته و والا بود. پيوسته در حال تلاش و كوشش بود و براي پيشبرد ارزشهاي انقلاب اسلامي تلاش بي وقفه اي داشت. او براي جامه عمل پوشيدن به هدف مقدس خود، لباس سربازي را بر تن كرد و پس از كسب مهارتهاي نظامي و رزمي به تهران عازم شد و پس از مدتي به انديمشك رهسپار گرديد. با توجه به اينكه در خدمت سربازي، تكاور 58 ذوالفقار بود و در پاسگاه بيكران به عنوان انجام وظيفه سربازي بود که در جاده دهلران در حين پيشروي حمله دشمن به باشگاه نصريان و در اثر اصابت گلوله هاي دشمن به پيكر مباركش در آتش قهر دشمن سوخت و به درجه رفيع شهادت نايل آمد و خونين بال به سوي معبود و معشوق ازلي پر كشيد.

شهيد زنده ياد هميشه سفارش مي كرد از امام اطاعت كنيد و هميشه گوش به فرمان او باشيم. چون امام بت شكن زمان است. با همسايگان و دوستان خوش رفتاري مي كرد و هيچ وقت به كسي اذيت نمي كرد و اخلاق پسنديده داشت. به پدر و مادر و خواهران خود احترام مي گذاشت و بسیار سر به زير بود. هرگاه به مرخصي مي آمد از شجاعت رزمندگان اسلام و حماسه هایی که می آفریدند، تعريف مي كرد. مي گفت: باید همه بسيج شوند تا صدام كافر صحنه روزگار كنده شود.

روحش شاد و يادش گرامي باد.

منبع: پرونده فرهنگی بنیاد شهید آذربایجان غربی