سکوتی از سر اخلاص/ داستان یک مجروحیت ناگفته
به گزارش نوید شاهد هرمزگان؛ شهید «عبدالرضا مریدی» یکم آبان ۱۳۴۷، در روستای خورگو از توابع شهرستان بندرعباس دیده به جهان گشود. پدرش فخرالدین، کارگر کمیته امداد امام خمینی بود و مادرش فضه نام داشت. تا سال اول هنرستان درس خواند. به عنوان پاسدار و مربی آموزش غواصی در جبهه حضور یافت. نوزدهم دی ماه ۱۳۶۵، در شلمچه بر اثر اصابت ترکش به پا و شکم، شهید شد. پیکر او را در گلزار شهدای شهرستان زادگاهش به خاک سپردند.
سکوتی از سر اخلاص/ داستان یک مجروحیت ناگفته
شهید یکی از فعال ترین نوجوانان دوره خودش بود. با اینکه سن کمی داشت اما از لحاظ شخصیتی کاملاً بزرگ بود. اهل دل و با خدا بود. خدا را فراموش نمی‌کرد. اهل دنیا نبود و سر و سری با خدای خود داشت.
یک بار از ناحیه پا مجروح شده بود و خانواده هیچ اطلاعی از این موضوع نداشتند تا اینکه یکی از دوستان شهید در جمع خانواده، ناگهان حرف از دهانش پریده و می‌گوید: «مریدی از ناحیه پا مجروح شده.» شهید بعد از شنیدن این حرف ناراحت می‌شود و از او می‌خواهد که دیگر چنین کاری نکند.
(به نقل از پدر شهید، فخرالدین مریدی)
