از خون پاک خود بگذريد

نوید شاهد آذربایجان غربی؛ شهید «علیرضا امامی» از خيل عاشقانی بود كه جهت اجراي احكام حياتبخش و رهائي بخش دين، از غير گسست و به او پیوست.

او سال1339 در شهرستان خوی، در كانوني گرم و باصفا پا به عرصه هستي نهاد و در دامن عفيف مادري تربيت یافت كه جز عشق و محبت و ايمان و صفا به وي نياموخت و در تربيت پدری كه جز حق بر وی نگفت و از وی نخواست. از همان اوان كودكي دلي خداجو داشت و انوار ايمانی که در قلبش رخنه کرده بود، در اعمال و رفتارش تجلی داشت.

زمانیکه به سن 7سالگی رسید، جهت كسب علم به مدرسه رفت و در اثر هوش و ذكاوتی كه داشت، در راه کسب علم و دانش موفق بود و مورد تقدير و تشويق مربيان خود قرار مي گرفت ولي موفقيت بيشترش در كسب معرفت بود. سير طريق الی ا... در آن سن و سال و انجام فرايض ديني و واجبات شرعی مقدس مخصوصاً برپايی نمازش، حاكی از ايمان و تقوايش بود و عزاداري و سوگواري خالصانه اش در ماه خون و قيام محرم نشانه عشق و علاقه اش به حضرت سيدالشهدا عليه السلام بود.

زماني كه زمزمه هاي اسلام خواهي و نهضت اسلامي امت خداجو به رهبري امام خميني به گوش خورد، بي تأمل از لبيك گويان به امر ولي فقيهش شد. بي باك و بي هراس در صف مبارزان و مجاهدان راه حق درآمد و در كليه راهپيمائيها و تظاهرات بی مهابا شركت مي كرد و خطر را به جان مي خريد. او هدفي والا داشت و بیقرار در رسیدن به آرزویش بود. حتی چند روز مانده به شهادتش صبر و قرارش گرفته شده  بود؛ گويا به دنبال گمشده اي می گشت.

او در اميد وصال به خدايش بود و سرانجام در راه ‌آرمان مقدس در راه مبارزه با بي خبران و عمال مزدور پهلوي با گلوله دژخیمان از ناحيه شكم زخمي شد و چهاردهم بهمن سال 57 در بيمارستان تبريز به درجه رفيع شهادت نايل آمد و به لقاي حق رسيد.

فرازی از وصیت شهید:

اين يار انقلابی كه با نثار خونش در راه هدفش، اسلام را ياري كرد؛ چند ساعت قبل از شهادتش در وصيت نامه اش چنين مي نويسد:

«ای مجاهدان راه حق، شما كه نمي توانيد زير ستم سر كنيد بر شما واجب شد كه از خون پاك خود بگذريد».

اين پيام شهيد بر روي مزار مطهرش نوشته شده است:

تا زماني كه نور خدا در قلب داريم

                                دين حنيف مسلمي در مغز داريم

تا زماني كه زنده هستيم

                                با رژيم پهلوي در جنگ هستيم

نصر من ا... و فتح قريب