تشنه شهادت بود / فرمانده شهید یوسف ولی نژاد

نوید شاهد آذربایجان غربی: فرمانده شهيد «يوسف ولي نژاد» در سال 1335 در روستاي «حيدرلوي بيگلر» چشم به جهان گشود. تا پایان دوره متوسطه درس خواند و دیپلم گرفت. دوران انقلاب، ‌فعالانه در تظاهرات بر عليه رژيم منفور پهلوي شركت داشت و بعد از پيروزي انقلاب به عضويت سپاه اروميه درآمد. با آغاز جنگ تحمیلی در پاكسازي اشنويه از لوث وجود ضدانقلاب و اشرار به عنوان فرمانده عمليات در اشنويه خدمت می کرد و سپس با حفظ سمت به عنوان قائم مقام سپاه اشنويه در آن منطقه محروم ادامه خدمت داد. هميشه طراح نقشه هاي عملياتي بود و عاقبت اين مبارز خستگي ناپذير، پس از عمري اجتهاد و ايثارگري در راه اسلام و انقلاب‌، با سمت قائم مقام فرمانده سپاه اشنويه در تاريخ بیست و هفتم خرداد سال 63 در منطقه اشنويه بر اثر تلة انفجاري دشمن به درجه عظماي شهادت نائل‌ آمد.

بار ديگر صفحات خونين تاريخ انقلاب اسلاميمان را ورق مي زنيم و زندگي خونبار سرداري از سراران رشيد اسلام را به روي كاغذ مي آوريم.

گر چه قلم عاجز از نوشتن و زبان ناتوان از اوصاف و خصائص اين شهيد بزرگوار است.

ليكن بي اختيار تحت تأثير قرار گرفته و مي نويسد، مي نويسد از مردي كه سراسر وجودش را عشق به خدا پر نموده بود و در مبارزات خويش در جهاد اكبر و جهاد اصغر پيشتاز و پرچمدار از طريق سرخ محمد(ص) و آل علي(ع) بود. عزيزي كه در مكتب حسيني درس شجاعت و رزم و ايثار و تقوي را آموخته بود و در كليه مراحل زندگي و ميدان هاي آزمايش آن را در خود پياده نموده بود. اين عزيزان سرداراني بودند گمنام كه حسين وار زيستند و حسين وار به شهادت رسيدند و با شهادت خويش به زندگي معنا و مفهومي خاص بخشيدند و عمر كوتاه ولي پرثمرشان را همواره وقف خدمت به اسلام و مسلمين كردند. اينان فرزندان برومند مكتب حياتبخش تشيع بودند كه تن به ذلت و خواري نداده و فريب ظواهر دنيا را نخوردند و سرانجام به لقاءا... رسيدند. 

شهيد «يوسف ولي نژاد» اول اسفند سال 1335 در روستاي «حيدرلوي بيگلر» از توابع شهرستان اروميه در يك خانواده متوسط و مذهبي چشم به جهان گشود. در كانون پرمهر و اسلامي خانواده خويش با تربيت اسلامي بزرگ شد و جهت تحصيل روانه مدرسه شد و دوران ابتدايي تحصيلات خود را در روستاي حیدرلو به پايان رساند. او از همان اوان كودكي علاقه فراواني به اسلام وقرآن داشت و در انجام فرائض ديني با اينكه سنش كم بود، اما بسیار كوشا بود.

بعد از به پايان بردن دوران ابتدايي دوران تحصيلات راهنمايي و دبيرستان را در اروميه به پايان رساند و جهت انجام خدمت سربازي در 1354 وارد ارتش شد. بعد از پايان خدمت سربازي در اوايل شروع انقلاب اسلامي به رهبري امام امت، ‌فعالانه در راهپيمائي ها و تظاهرات عليه رژيم منفور پهلوي شركت داشت و در مساجد و مجالس شركت مي جست.

 بعد از پيروزي انقلاب به عضويت سپاه اروميه درآمد و خدمت خود را از منطقه سرو شروع كرد و بعد از آن در پاسگاه (پل قويون) به عنوان مسؤول مشغول خدمت گرديد و سپس جهت پاكسازي بانه و سردشت با سردار شهيد مهدي باكري عازم منطقه شد و در آنجا به عنوان مسؤول دسته نبرد عليه گروهك هاي الحادي دمكرات و كومله پرداخت و بعد از آزادسازي مناطق فوق الذكر به اروميه برگشت و در جريان محاصره آبادان بود كه راهي جبهه هاي جنوب گشت و در آنجا با سرداران شهيد مهدي باكري و مهدي اميني با سمت مسؤول خط به مقابله و جنگ با رژيم بعثي صهيونيستي پرداخت. بعد از مراجعت از جبهه جنوب به اتفاق سرداران شهيد مهدي باكري و ناصر عليزاده و برادران ديگر جهت پاكسازي اشنويه از لوث وجود ضدانقلاب و اشرار وابسته به منطقه مزبور اعزام مي شود. بعد از عمليات موفقيت آميز پاكسازي به عنوان فرمانده عمليات در اشنويه مشغول خدمت گرديد و جهت رشادت و لياقتي كه از خود نشان مي دهد با حفظ سمت به عنوان قائم مقام سپاه اشنويه در آن منطقه محروم ادامه خدمت مي دهد.

در جريان عمليات ظفرمند والفجر 2 از منطقه حاج عمران در اولين روز عمليات در پيشروي نخستين بر اثر برخورد با مين نصف كف پاي راست خود را از دست داده و جهت معالجه به بيمارستان منتقل شد و بعد از هفت روز بستري شدن در بيمارستان جهت استراحت به منزل مي رود و حدود يك ماه از استراحتش در خانه نگذشته بود كه به جهت احساس مسؤوليت و ادامه رسالت الهي خويش جهت خدمت به اشنويه برمي گردد و با همان پاي چرك كرده و كبود شده در احداث جاده كلاشين در مرز عراق اهتمام مي ورزد و بعد از آن به اتفاق برادران مسؤول سپاه منطقه 11 سفري داشت پيش رئيس جمهوري و در آنجا به برادر شهيدمان از سوي مسؤولين تكليف شد كه جهت معالجه در تهران بماند، امام بعد از دو روز اقامت دوباره به منطقه برگشت و در جواب به سؤالات در جهت مراجعت به خدمت گفته بود كه نمي خواهم برادران در منطقه باشند و فشار بكشند و من در تهران باشم.

شهید يوسف ولي نژاد از جمله مؤمنيني بود كه طرز برخورد و اخلاقش در برخورد با برادران بسيجي و اكراد منطقه نمونه و الگو بود. تواضع يوسف زبانزد خاص و عام بود. وي هميشه اعتقاد داشت كه ما بايد خودمان را مسلح به اخلاق اسلامي نمايم و به راستي هم پايبند اين اعتقاد خود بود.

تشنه شهادت بود و روحيه شهادت طلبي در اعماق وجودش موج مي زد چرا كه به پيروي از مولاي خويش مرگ را در بستر ننگ مي دانست وي در طول خدمتش در سپاه صادقانه و فعالانه در منطقه كردستان عاشقانه كوشيد و هميشه آرزومند و خواستار پياده شدن قوانين الهي در جامعه بود.

صبر و بردباري يوسف وصف ناپذير است. در عمليات ها چنان صبورانه و شجاعانه عمل مي كرد كه گويي وعده ديدار داشت. 

 طرفدار سرسخت ولايت فقيه بود و هميشه تكيه كلامش اين بود كه هر چه از طرف امام و ولايت فقيه باشد بايد اطاعت كنيم و پشتيبان آن باشيم و مي گفتند ما هر چه داريم از امام است. امامي كه با دنيا مي جنگد و كسي را ياراي سخت گفتن با او در مقابل اسلام نيست.

عاقبت اين مبارز خستگي ناپذير، پس از عمري اجتهاد و ايثارگري در راه اسلام و انقلاب‌، با سمت قائم مقام فرمانده سپاه اشنويه در تاريخ بیست و هفتم خرداد سال 63 در منطقه اشنويه بر اثر تلة انفجاري دشمن به درجه عظماي شهادت نائل‌ آمد.

روحش شاد و يادش گرامي باد

منبع: اداره اسناد، هنری و انتشارات بنیاد شهید آذربایجان غربی