آدرسي بر روي سراميك

اسمهایمان را با سختی روی دیوار کندیم. اتفاقاً بعد از ما تیمسار محمدی  را می برند به همان سلول تیمسار محمدی از اول اسارت همیشه توی اتاق انفرادی بود. حتی وقتی اردوگاه بود. تک و تنها، توی اتاقی پشت آسایشگاه های قاطع  افسران نگهش می داشتند. در اردوگاه اتاق ایشان مشابه اتاق ما بود. او اسمها را می بیند چند ماه بعد می رود اردوگاه. از آنجا برای خانواده اش نامه می  نویسد و اسم ما را هم می نویسد. وقی نامه می رسد ایران، با شمارۀ تلفنی که  من کنار اسمم نوشته بودم و تیمسار محمدی آن را حفظ کرده بوده و توی نامه اش نوشته بوده، تماس می گیرند و خبر اسارت من را به خانواده ام می دهند.  خانواده ام وسایل مراسم ختم را آماده کرده بودند .پیشنماز مسجد، به بابا  گفته بودند صبر کنید. جنگ تمام شود، شاید من برگردم. هر خبری که از من به  خانواده رسیده بود، خبر مرگ بود. یک نفر می گفت خودش دیده آمبولانسی که من  سوارش بوده ام، رفته روی هوا. یکی جنازۀ من را در بیابان دیده بود. سیزده  ماه بعد خبر رسید اسیر شده ام. تا آن موقع همه فکر می کردند شهید شده ام.